Engineering-types zoals softwareontwikkelaars worden geïnspireerd door een gevoel voor de mogelijkheden die inherent zijn aan het bouwen van dingen. Deze inspiratie leidt hen voor altijd naar een klassieke blunder die ontbering en spijt biedt – en een kans om een krachtige les te leren.
Interessant is dat dit probleem geen technisch probleem is, maar eerder een mentaliteit.
de blunder
Deze blunder is misschien wel de grootste bron van mislukking en teleurstelling in het werk van software-engineers en andere technische types. Niet zo lang geleden heb ik de klassieke film The Bridge on the River Kwai opnieuw bekeken en ik was verbaasd om de mentale fout te zien die werd gemaakt door niemand minder dan Obi Wan Kenobi-acteur Alec Guinness. Ter ere hiervan ben ik het gaan beschouwen als het probleem van de Bridge on the River Kwai.
De fout in kwestie is de neiging om technologische inspanningen te ondernemen zonder hun juiste context, waardoor ze een doel op zich worden.
Deze schijnbaar onschuldige neiging is verschrikkelijk verderfelijk. Zoals je zo zult zien, wordt er meedogenloos op gehamerd door succesvolle oprichters, die de les hebben geleerd door pijnlijke ervaringen.
Als je dit bij jezelf of bij anderen kunt leren herkennen, kun je het voorkomen en jezelf een hoop leed besparen. Misschien. Misschien als je een door de wol geverfd coderingstype bent, is het iets waar je echt doorheen moet om te leren.
Als je merkt dat je aan het einde van deze ervaring zit en klaagt over de verloren tijd en moeite, wees dan bemoedigd: je bent in echt goed gezelschap. Je hebt veel vaardigheden geleerd. Je hebt de kernles onder de knie: altijd aandacht voor de eindgebruiker.
Zelfs als u het probleem al kent, helpt het altijd om te onthouden.
Steve Jobs viel er voor
Voor het geval je denkt dat ik het soort mensen overdrijf dat ten prooi valt aan deze blunder, hier is Steve Jobs die erover praat om dit zelf te doen. Hij zegt: “je moet beginnen met de klantervaring en terugwerken naar de technologie…. Je kunt niet beginnen met de technologie en proberen te bedenken waar je het gaat proberen te verkopen. En ik maakte deze fout waarschijnlijk meer dan wie dan ook in deze kamer. En ik heb het littekenweefsel om het te bewijzen.”
Littekenweefsel. Dat is behoorlijk grafisch.
Ik kan me gemakkelijk inleven in de wonden. Ik ben op kleine en grote manieren ten prooi gevallen aan de blunder van de River Kwai. Ik ben als programmeur te ver afgestapt van de zakelijke behoeften voor sommige projecten en bereikte technologische uitmuntendheid die weinig deed om de kosten te valideren.
Ik ben als ondernemer ver de wildernis in gezworven met een idee, om uiteindelijk te stoppen, rond te kijken en me af te vragen: waar ben ik? Hoe kan zoveel goed technisch werk tot zulke teleurstellende resultaten leiden?
Als je eenmaal verrukt bent van de mogelijkheden die inherent zijn aan een idee, en je begint het gat dicht te voelen bij het vermogen om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen, is het gemakkelijk om gewoon te gaan zitten en het te laten gebeuren.
Er is niets inherent mis daar … tot nu toe. Het is goed en juist om direct actie te ondernemen op inspiratie. Een van de grootste succesdenkers aller tijden, Napoleon Hill, wijst op het belang van actie: een idee hebben, actie ondernemen, blijven proberen op basis van wat er gebeurt. Dat is de kernformule.
Maar als bouwer van software moet je een manier vinden om de feedback van gebruikers, levende menselijke klanten, op te nemen in de derde fase van de cyclus. Je moet het in je hoofd houden, en je hebt waarschijnlijk een partner nodig die het beter kan dan jij. Je moet valideren dat je iets bouwt dat mensen echt nodig hebben.
Als je dat niet doet, begin je met het bouwen van uitwerkingen die niet gerechtvaardigd zijn. Je lost bugs op die onbelangrijk zijn. Je zult niet echt weten of je oorspronkelijke idee een goed idee was. Misschien was het dat wel. Waarschijnlijk wel, als je het zou verfijnen met wat feedback.
Een archetypische reis
Steve Sewell, oprichter van Builder.io, in een recent gesprek hadden we dit punt gemaakt door tips te geven aan startup-leiders: “De belangrijkste van mijn lessen is: wees religieus geobsedeerd door klanten.”
Hij noemde verder de ondernemersklassieker Lean Startup, waarvan het uitgangspunt is om de feedbacklus van klanten te formaliseren tot de essentie van het bedrijf.
Het is de moeite waard om verder te kijken naar het verhaal van Steve. Het is illustratief, archetypisch eigenlijk.
“Ik heb mijn baan opgezegd en ben gaan werken aan [the project]…. Ik heb er een heel jaar in gestoken en ik had verschillende versies gebouwd…. Ik hief mijn hoofd op in december en begon het aan potentiële klanten te laten zien … Ik realiseerde me binnen ongeveer 10 minuten dat ik het doel op een aantal enorme manieren had gemist … fundamentele beslissingen die ik zo vroeg nam, zouden niet werken … dit zou een niet-starter zijn … ze gaan het product niet adopteren. Het is niet wat ze nodig hebben.”
Ik hoorde wat Steve zei en ik dacht: ja. Een ingetogen, wetende ja.
“Ik was zo teleurgesteld en ik had nog maar een jaar landingsbaan … nog één kans om die fout niet te maken … ik besloot dat ik dit fundamenteel anders ga doen. Ik ga het kleinste ding doen om het in iemands handen te krijgen, en ik ga niets doen totdat ze me vertellen dat ze het nodig hebben.”
En ik dacht: “JA!” Er is de wedergeboorte en verlossing van de oprichter.
Je kunt de contouren van het hele proces daar zien ontvouwen: kreeg een idee, raakte opgewonden, ging aan het werk, vergat te valideren, werd verbrand.
Waarom doen ingenieurs dit?
De realiteit is dat als je een codeur bent, je waarschijnlijk gewoon geniet van coderen. Je hebt een associatie van plezier met het aangaan van imposante technische uitdagingen en het overwinnen ervan. Het is eigenlijk een beetje een verslaving. (Deze verslaving is de bron van andere problemen: ik kijk naar jou, de balans tussen werk en privé).
Dit wil niet ontkennen dat het vermogen om te focussen, en intens te focussen, met een soort van uitsluitende aandacht soms niet nuttig is. Het is. Vooral bij het werken door netelige technische braamstruiken hebben we die superkracht soms nodig, het is echt de enige manier om er doorheen te komen. Maar we moeten dat werk afgestemd houden op de grotere context en het grotere doel. We moeten onszelf er herhaaldelijk van verzekeren dat we op weg zijn naar de top, niet naar de afgrond.
Off-piste gaan kan waardevolle vaardigheden en ervaring opleveren, waaronder vooral hoe je dit in de toekomst kunt vermijden.
Bouw achteruit vanuit de ervaring
Guillermo Rauch, de oprichter van Vercel, herhaalt hoe belangrijk het is om op schema te blijven wanneer hij zegt: “we zijn altijd erg gefocust geweest op de klantervaring. We bouwden achteruit vanuit de ideale ervaring waarvan we wisten dat ontwikkelaars die wilden.”
Als serie-oprichter kunnen we ons voorstellen dat Guillermo deze les diep in zijn ondernemers-DNA heeft laten inwerken. Hij benadrukt de klantervaring als een belangrijk onderdeel, en ik ga met vertrouwen zeggen dat deze focus een belangrijke drijfveer is voor het snelle succes van Vercel.
Als ingenieur hoor je dit nu: het kan net zo leuk zijn om iets te bouwen dat mensen echt gebruiken als een puur technisch project. En het houdt de VM’s online terwijl u het doet!
Echt, je wilt dat mensen gebruiken wat je aan het bouwen bent. Gebruikers zijn niet alleen een frustrerende afleiding. Je moet een manier vinden om ze op te nemen in je bubbel van technische fascinatie. Wees niet Hendrix in een kelder die nooit uitspeelt. Steek je gitaar in brand in Monterey.
Terug naar de brug
Spoiler alert: In de film The Bridge on the River Kwai wordt een groep Britse soldaten gevangen genomen door de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog bezetting van China. De gevangenen hebben de taak een brug te bouwen om de indringers te bevoorraden. Een van deze gevangenen is een officier genaamd Nicholson, gespeeld door Alec Guinness.
Het belangrijkste doel van de Britse soldaat is natuurlijk om te overleven en de bezetters te weerstaan. Ze zijn krijgsgevangenen in een gruwelijk conflict; het bouwen van de brug is een project dat tegen deze inspanningen ingaat.
Desondanks oefenen het doel en de betekenis van de brug macht uit over Nicholson. Het komt op het punt dat sommige van zijn medegevangenen in staat zijn om de brug te saboteren, en hij handelt om ze te voorkomen.
Natuurlijk wordt onze typische software-oprichter of -ingenieur niet geconfronteerd met zulke grimmige en gevaarlijke omstandigheden. In het geval van de film is misschien de ideale brug er een die net langzaam genoeg wordt gebouwd om represailles te voorkomen, totdat er hulp arriveert. De brug is niet het punt; zijn eisen zijn. Het is een middel om een doel te bereiken, zoals alle technologie.
Op het laatste moment van de film vermoordt Nicholson zijn mede-Britse officier en komt plotseling tot bezinning. Hij zegt vol ongeloof: “Wat heb ik gedaan?”
Hij viel ten prooi aan de meest klassieke technische blunder aller tijden: de techniek boven alles zetten.
