Gegevens: De olie van de 21e eeuw

Als er enige twijfel bestond dat de trend naar globalisering was afgeremd, heeft de opkomst van COVID-19 dat tot rust gebracht. De verschuiving naar meer naar binnen gerichte beleidsinstellingen over de hele wereld, is aangemoedigd door de COVID-19-pandemie.

Sinds begin 2020 is men zich meer bewust van de waarde en zelfs de noodzaak van soevereine controle en binnenlandse capaciteit – van vaccins en medische apparatuur tot handontsmettingsmiddelen, het vermogen van een land om zijn hulpbronnen te ontwikkelen, te produceren en te beschermen, is een topprioriteit geworden in de hele politieke wereld. spectrum (hier en in het buitenland).

De impact van COVID is verstrekkend geweest, met name op een gebied dat niet gemakkelijk wordt herkend door de bredere bevolking – dat van jurisdictiecontrole en autoriteit over gegevens – een steeds waardevollere hulpbron. Er is in de loop van de tijd een geleidelijke verschuiving geweest naar gegevensprivacy- en verblijfsregels om burgergegevens te beschermen, en gegevensprivacywetten zoals de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) van de EU worden de geaccepteerde conventie.

De tweeledigheid die we tijdens de pandemie in Australië hebben gezien, met name op gebieden als internationale veiligheid en cyberbeveiliging, is vergeleken met die in oorlogstijd. De Australische regering is in toenemende mate alert op mogelijke risico’s en bedreigingen en de implicaties van de veranderende digitale en geopolitieke omgeving voor zelfbeschikking of soevereine capaciteit.

Om onze soevereine capaciteit op te bouwen of te behouden, moeten we meer aandacht besteden aan de twee belangrijkste pijlers: soevereine controle en binnenlandse capaciteit. Hoewel het fundamenteel verschillende concepten zijn, komt hun combinatie overeen met soevereine capaciteit.

Soevereine controle correleert met het vermogen van een overheid om de richting van middelen te controleren, bijvoorbeeld haar mensen, activa, kapitaal en intellectueel eigendom (IP), en zo controle te geven over gegevens, risico’s en resultaten. Binnenlandse capaciteit heeft betrekking op de capaciteit om te ontwerpen, bouwen of creëren met behulp van een combinatie van activa, zoals financiering, geschoolde en ervaren arbeidskrachten en toegang tot gegevens en/of IP.

In de huidige geopolitieke omgeving en in een wereld waar jurisdictie en gezag over gegevens steeds belangrijker worden voor de nationale veiligheid, heb je beide nodig. Je hebt soevereine capaciteit nodig.

De Australische regering Strategie voor de digitale economie aangekondigd als onderdeel van de federale begroting erkende dit:
Beveiliging, veiligheid en vertrouwen zijn essentieel voor de digitale economie. Bedrijven en consumenten zullen alleen actief deelnemen aan de digitale economie als ze er zeker van zijn dat ze de technologieën, diensten en platforms kunnen vertrouwen en weten met wie ze te maken hebben.

de 21^st eeuw draait helemaal om data en in dit moderne digitale tijdperk zijn data veel meer dan namen en geboortedata; het gaat onder meer over metadata – de data of informatie over de data – datgene wat informatie verschaft die de data beschrijft en contextualiseert om ze te helpen organiseren, vinden en begrijpen. Als persoonlijke informatie de valuta van de moderne tijd is en de strijd is over wie de gegevens beheert, en bij uitbreiding wie er toegang toe heeft, is het van cruciaal belang dat regeringen ervoor zorgen dat deze adequaat worden beschermd. Waar die informatie betrekking heeft op burgers of bedrijven binnen een specifiek rechtsgebied (land), kan dit alleen echt worden gegarandeerd als er soevereine controle is: gegevens worden zowel onshore opgeslagen en zijn alleen onderworpen aan soevereine jurisdictie en wettelijke autoriteit.

Er wordt wel eens gezegd dat data de olie is van het digitale tijdperk en dat techreuzen de nieuwe machtsmakelaars zijn. Publiciteit rond datalekken is op dezelfde manier een motor geweest voor de manier waarop de wereld zowel politiek als zaken doet, waardoor de relevantie van soevereine capaciteit nog verder is verankerd.

Volgens de Nationale Cyber ​​Power Index, ontwikkeld door een team van onderzoekers aan de Harvard University, Australië is de 10^e machtigste cyberland ter wereld, achter de VS, China, het VK, Rusland en anderen. Hoewel Australië het misschien redelijk goed doet op het wereldtoneel, is waakzaamheid in het moderne digitale tijdperk essentieel.

De manier waarop Australië zijn gegevens opslaat en beveiligt, is hard op weg een van de belangrijkste overwegingen te worden voor de overheid, net als over de hele wereld. Of je het nu leuk vindt of niet, een overheid is de bewaker van de gegevens van haar burgers en cyberveiligheid is een van de meest urgente nationale veiligheidskwesties van onze tijd.

Zoals beveiliging, veiligheid en vertrouwen zijn essentieel voor de digitale economie, overheden moeten nu verder kijken dan de garanties van grote multinationale ondernemingen die zeggen dat gegevens veilig worden opgeslagen in onshore datacenters. Elke risicobeoordeling van waar vertrouwelijke of burgergevoelige gegevens zijn opgeslagen, moet niet alleen de risico’s voor gegevens omvatten en waar deze zijn gehuisvest, maar ook waar en hoe ze worden verplaatst, hoe ze kunnen worden geschraapt en geëxploiteerd tijdens het transport of onderworpen zijn aan buitengerechtelijke wetten .

Het is tijd om het beheer van de Australische grenzen uit te breiden met gegevensbeveiliging. Net zoals we checks, balances en grenscontroles hebben voor de stroom van mensen, landbouwproducten en geld, om er maar een paar te noemen, zo moeten we ook het belang benadrukken van veiligheidsmaatregelen voor de stroom van de persoonlijke gegevens die we aan overheden en de providers geven die ons van dienst zijn. Zonder een garantie dat AL onze data (inclusief de metadata etc) onshore blijft, is de vertrouwelijkheid, integriteit en beschikbaarheid van onze data simpelweg niet gegarandeerd.